Dankbaarheid & Vergeving

Tweede dochter

Ik ben geboren in Paramaribo, Suriname, op 27 december 1978. Ik was de tweede dochter en het vijfde kind van mijn moeder Jenny, Jeneviève Laurence Gallant. Helaas was ik haar derde lévende kind.

Bijzondere ouders

Ik zeg helaas omdat mijn broer een drieling was. Mijn ouders waren bijzonder. Toen mijn moeder zei dat ze een drieling droeg, geloofde niemand haar. Pas op het moment dat ze moest bevallen en bleef persen, ook nadat mijn broer was geboren, kwam het ziekenhuis pas in beweging. Helaas was er in die tijd niet zulke hightech apparatuur, geen echo’s of couveuses, zoals we tegenwoordig hebben. Mijn moeder had op 24 jarige leeftijd al twee kinderen verloren.

Dossie

In Suriname is er een mythe, die zegt dat je na een twee- of meerling nog een kind moet krijgen. Een dossu, de levende beschermheilige of wel een kind met een gave... Wel, zogezegd, zo gedaan. Daar was ik dan: het kind met de gave, oftewel Peggy Mariska Sandaal.

Hoogsensitief

Zoals ik aangaf waren mijn beide ouders bijzonder. Er is tegen mij gezegd dat ze zwakbegaafd waren. Ik heb er nooit mijn vinger op kunnen leggen. Waar ze misschien op IQ te weinig hadden, waren ze beide enorm begaafd op andere gebieden. Beide hoog sensitief, van wie zou ik het dus hebben ;-)

Nederland

De relatie van mijn ouders hield geen stand, alhoewel mijn vader nooit is gestopt van mijn moeder te houden. Maar soms mogen dingen niet zo zijn. Ik ben op éénjarige leeftijd naar Nederland gegaan samen met mijn broer, mijn oom en mijn moeder. In Nederland zijn wij redelijk snel bij mijn moeder weggehaald. Het lukte haar niet om er voor ons te zijn zoals men vindt hoe moeders voor hun kinderen moeten zorgen. Als ik daar nu over nadenk, zouden er veel meer kinderen niet meer bij hun ouders zijn, maar dat terzijde.

Liefdevol 'wensgezin'

Ik kwam bij een liefdevol 'wensgezin' terecht. Ik haat het woord pleeg- of adoptieouder, dit omdat mijn wensouders de titel 'ouders' wel degelijk verdienen, en meer. Vandaar dat ik er wensouders van heb gemaakt. Omdat ik denk dat elk kind zulke ouders als mijn wensouders verdient. En ik ken nog wel meer wensouders... Ik ga hier nog eens blog over schrijven.

Long story short

Ieder geval, de manier hoe ik bij hen terecht ben gekomen is ook geen toeval, maar best een lang ingewikkeld verhaal. Ik vertel de korte versie. Ik woonde uiteindelijk even bij de broer en vrouw van mijn biologische opa. Die hadden een neefje in huis van een andere zus en hij was bevriend met mijn wensbroers (snappen jullie het nog?). Mijn broertje en ik zijn helaas door het lot niet bij hetzelfde wensgezin opgevoed, maar wel in hetzelfde dorp. Dus onze band is als die van de drieling, die hij had horen te zijn.

Mooie lieve hart

Mijn wensouders hebben mij aandacht, geduld alle liefde van de wereld en een thuis gegeven. Ze leerden mij alle vaardigheden die je als mens zou moeten hebben. En iets wat mijn vader altijd voor mijn ouders had en mij ook bijbracht, was respect. Daarom heeft hij mij nooit willen adopteren. Hij wilde mijn moeder niet van haar moederrechten beroven. Hij vond het al erg genoeg voor mijn moeder dat zij ons niet kon opvoeden. Zijn mooie lieve hart kon het niet aan, om mijn moeder door adoptie uit de ouderlijke macht te zetten.

Een draak

Ook stimuleerde hij mij om positief over mijn moeder te praten, en stonden ze volledig achter de bezoekregeling. Ik vond het verschrikkelijk. Ik gedroeg me altijd als een dráák wanneer ik weer naar mijn moeder toe moest. Ik wilde het niet, voelde het ook als een soort verraad naar mijn wensouders toe. Terwijl dat helemaal niet nodig was.

Mening

Toen wij ouder werden, mochten we ook een mening geven over de bezoekregelingen. Ik schreef brieven aan de kinderrechter, met daarin: 'Ik haat mijn moeder en wil niet meer naar haar toe'. Ik had totaal geen gevoel bij haar van liefde destijds. Ik was boos, bang, teleurgesteld en verdrietig. Hoe kon een moeder nou haar eigen kind weggeven? Welke moeder deed dat nou? Dan moest er wel iets mis met je zijn, als kind en waarschijnlijk ook als moeder.

Whatever

Mijn wensouders gingen daar tegenin. Corrigeerden me wanneer ik echt over de schreef ging. Legden uit dat mijn moeder zwakbegaafd was en er niets aan kon doen. Maar het kwam nooit binnen. Ik dacht: 'Whatever; als ik oud en wijs genoeg ben, hoef ik haar nooit meer te zien!' Zo gezegd zo gedaan.

Contact

Toch zocht mijn moeder altijd contact met ons op. Ik had daar nog steeds niet echt behoefte aan maar deed beleefd. Tja, het was immers toch mijn moeder. En geloof het of niet, toen ik naar Rotterdam ging verhuizen, woonde mijn moeder hemelsbreed een kilometer achter me.

Gezeur

In 2014 kwam er een verandering die ik nooit had zien aankomen. Mijn moeder werd ziek. Er gebeurde heel veel in dat jaar, maar laten we ons focussen op het feit dat mijn moeder ziek werd. Ze had me voor mijn gevoel al een aantal dagen lastig gevallen met de boodschap dat ze pijn in haar buik had. Zelfs zo erg dat ik op een moment tegen haar gegild had dat ze dan maar naar de dokter moest gaan en mij met rust moest laten, want ik had geen tijd meer voor haar gezeur.

Waar was jij?

Waarom moest ze bij míj komen klagen over pijn in d’r buik... Waar was zij toen ik koorts had, een kapotte knie, voor het eerst ongesteld werd, liefdesverdriet, of bleef zitten in 3 VWO? Bij mijn eerste twirl-wedstrijd, dansles of als ik ziek was? Waar was zij, waar was jij? Waar was jij, mama, toen ik je nodig had? Ja, dat gaat dan toch door je heen... En ik zei dat allemaal in die ene snauw.

Ziekenhuis

Ik weet nog goed waar ik was toen ik het nieuws hoorde. Ik had net een filmopname gehad van  Alex van Warmerdam, toen mijn zus op mijn voicemail stond en een bericht had gestuurd. Mama ligt in het ziekhuis heeft last van haar maag of iets. Of ik naar het ziekenhuis wilde gaan. Ja tuurlijk, dacht ik. Pfff… Daar heb ik helemaal geen zin in.

Snel opereren

Maar toch ging ik naar het ziekenhuis. Toen ik aankwam had mama heel veel pijn, maar had medicatie gekregen. Kort erna kwam de dokter en we werden direct meegenomen naar een aparte kamer. Dit had ik eerder meegemaakt... Ernstig nieuws wordt altijd in aparte kamers verteld. 'Mevrouw, uw moeder heeft baarmoederkanker en we willen haar zo snel mogelijk opereren.'

God works in mysterious ways!

Ik zal jullie de tweeënhalf jaar ellende besparen. De baarmoederkanker bleek uiteindelijk darmkanker. Maar wat er eigenlijk gebeurd is, is waar volgens mij het leven om draait. Er is een mooi Engels gezegde: 'God works in mysterious ways'.

Loyaliteit

Door de ziekte van mijn moeder moest ik een keuze maken. Ging ik voor de vrouw zorgen die mij nooit verzorgd had? En ondanks de goede opvoeding van mijn wensouders, totaal niet als mijn moeder zag? Weinig tot geen liefde voor voelde? Ja het was mijn moeder en ik was haar dochter, maar dit voelde ik totaal niet zo. Maar de loyaliteit als kind naar een ouder toe, zorgde ervoor dat ik de zorg van mijn moeder op me nam. Dit met steun van mijn vriend inmiddels man-, mijn oom en tante vanuit het buitenland. En, later in het proces, van mijn lieve neef en nicht en tantes in Nederland.

Een missie

Het was in het begin heel moeilijk; ik kende mijn moeder niet. En ik vroeg me af of ze überhaupt wel wist wie ik was. Maar het deed er niet toe, want we hadden een missie: mijn moeder verzorgen. En hopelijk kwam ze er weer boven op.

Dat was gek!

Veel ziekenhuizen in en uit. Gelukkig had ik goed gespaard, want op een gegeven moment kon ik ook niet meer werken omdat ik fulltime voor mijn moeder zorgde. Ik was dag in, dag uit bij haar. Dat was gek; ik mocht deze vrouw niet, maar ineens moest ik enorm om haar lachen, voelde ik haar pijn, moest huilen als ze pijn had en begon ik haar gedrag steeds meer te begrijpen. Ze vertrouwde me en ik regelde alles voor haar, zelfs haar financiën. Steeds meer ging ik en mocht ik voor haar doen.

Lief

Ik begon ook steeds meer te durven. Ik begon haar zelfs lief te vinden, maar er was toch nog een kleine gereserveerdheid. Totdat ik tegen haar begon te zeggen: 'Mama, ik vergeef je…' Ik zei dit dan wanneer ik met haar bezig was, tijdens het wassen of aankleden of haar haren kammen. Ze lachte dan lief en zei: 'Ik jou ook.' De eerste keer leek het of ze me een klap gaf. Ik dacht: waar moet jij me voor vergeven dan?

Vergeving voor jezelf

Ik had gehoord dat vergeving niet voor de ander was, maar voor jezelf. Ik wist niet hoe lang mijn moeder nog te leven had en voelde dat het tijd was om dit te doen. Niet alleen voor mijn moeder, maar dus juist voor mezelf.

Stotterend

Aangezien ik een soulsearcher ben, wilde ik ook dit stuk een plek geven in mijn systeem. Ik was niet voor één gat te vangen en bleef het herhalen: 'Mam ik vergeef jou', en natuurlijk zei ze lachend; 'Ja mammi, ik jou ook.' De dag erop herhaalde ik het weer, de dag erna weer en toen zei ze ineens: 'Ja, maar waarvoor dan eigenlijk..?' Ik was met stomheid geslagen en was zo gewend dat ze zei: 'Ja, ik jou ook', dat ik in het begin niet wist wat ik moest zeggen. Stotterend en hakkelend kwamen er toen woorden uit en dat werden zinnen. 'Nou.., nou.., nou.., omdat je.. me… ehhh, niet hebt… opgevoed. Omdat je ons altijd liet wachten of zelf niet kwam opdagen, me bang maakte, en, en  en en  ga zo maar door.' Haar antwoord: 'Oh mammi, dat heb ik nooit zo bedoeld, maar die mensen van jeugdzorg waren zo stom!'

Erkenning

Het antwoord was misschien niet eens wat ik verwacht had. Maar door haar erkenning en haar antwoord leek het of er duizenden kilo’s lood van me af werd gegooid. Vanaf die dag kon ik zonder pijn 'mama' tegen haar zeggen, en zijn de dagen met haar alleen maar meer bijzonder geweest. Zag ik echt dat ik op haar leek, qua uiterlijk en doen en laten. Zelfs haar orde in de chaos was ik.

De cirkel is rond

Toen kwam het moment dat haar ziel haar lichaam verliet. Mijn broer en mijn twee tantes waren erbij. Mijn broer en ik hebben mama samen omarmd, en ze is in onze armen het licht in gegaan. Ik dacht het en mijn broer zei het: 'De cirkel is rond.' Wij zijn bij haar uit haar armen weggegaan. Ze is bij ons, in onze armen terug gekomen en ook weer gegaan. De cirkel is rond.

Dankbaar

Dankbaar ben ik mijn wensouders dat ze me hebben opgevoed. Ik begrijp nu waarom mijn ouders mijn moeder zo graag in mijn leven wilde hebben. Zonder mijn moeder was ik niet geboren en zonder mijn wensouders niet groot geworden. Maar zonder mijn wensouders én ouders was ik niet de vrouw geworden die ik nu ben. We zijn allemaal, één zonder elkaar kunnen we niet één zijn. Dankjewel papa’s en mama’s, voor jullie onvoorwaardelijke liefde die één werd: Ik.., Peggy.