Familie heb je...

Gepubliceerd op 6 juli 2020 om 18:11

Familie heb je..

'Familie heb je maar vrienden kun je kiezen', 'bloed kruipt waar het niet gaan kan'... Ik denk dat we deze uitspraken allemaal wel kennen. Maar ís dat ook zo? Nou, in mijn geval zeker niet. Ik heb mijn familie gekozen. Anders is het lot wel een verdomd goede speler met toevalligheden... En laat ik daar nou net niet in geloven.

Mijn waarheid

Ik kan je vertellen waar ik wèl in geloof. Ik geloof dat je als ziel kiest wie je ouders worden. En dat dit te maken heeft met de lessen en ervaringen die je in dit leven wilt leren. Nogmaals: dit is mijn waarheid en waar ik in geloof.

Prenatale teksten

Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat mijn ouders me enorm graag wilde ontvangen. Ik voelde dat. Tijdens mijn spiegelopleiding hadden we een lesdag over prenatale teksten. Dat was me toch een partij een gave lesdag! Soms kreeg je iets te horen wat je liever niet wilde weten, wat betreft het prenatale gedeelte ;-) Met andere woorden: deze les ging erover wat je ouders dàchten tijdens de heerlijke (of niet) vrijpartij waarin je verwekt werd.

Teveel informatie

Trust me, dat was soms iets teveel informatie, maar ook wel hele mooie info. Je krijgt veel inzichten en antwoorden over jouw prenatale situatie. Ik wist niet dat het bestond en kon. Nu dus wel. Ik geef deze spiegelsessie ook zelf in mijn praktijk, mocht je interesse hebben.

Spoorloos

Maar goed, ik dwaal af. Tijdens de sessie kreeg ik door, dat ik toen al wist dat ik niet bij mijn ouders zou blijven. Ik had andere mensen nodig, om mijn zielendoelen waar te kunnen maken. Ik was er even stil van. Dit was altijd al iets wat ik zo ervaren had, maar in eerste instantie kon ik er niet goed mee omgaan. Ik bedoel, ik had het echt te gek bij mijn wensouders en ben blij hoe alles gelopen is, maar een avondje Spoorloos kijken zonder een doos tissues te verslinden, dat kon ik niet.

Geliefd te zijn

Daar kom ik dus gelijk bij het volgende punt. Ik heb dus gekozen voor het land, mijn huidskleur, echt geboren mogen worden en om geliefd te zijn als start. Om vervolgens met nog meer liefde, kennis en wijsheid door te gaan bij mijn wensgezin. Het woord pleegouders doet die lieve mensen geen eer aan, vandaar het woord wensouders.

Wensbroers

En buiten het feit dat ik daar al drie wensbroers had en nog mijn andere broer bij een ander gezin, vond ik dat mijn broer zijn wensbroers- en zussen, ook die van mij waren. Wij waren immers ook broer en zus.

Bonuszussen

Dit trok ik door in mijn normale leven, wanneer er een vriend of vriendin op mijn pad kwam waarbij ik uiteindelijk het gevoel had dat ik ermee kon lezen of schrijven. Ze leerden iedereen in mijn familie kennen, er zijn in voor- en tegenspoed en ook nog eens voelen als familie. Dan doopte ik ze ook om tot familie. Zo heb ik een aantal bonuszussen.

Bonusouders

Het mooie daarvan is dat ook vaak die ouders als een vader of als moeder voor mij aanvoelen. Dus ik heb gelukkig nog wat bonusouders rondlopen. Ze steunen me echt als ouders, zijn ook net zo kritisch, helpen me zelfs met verhuizen, houden rekening met al mijn dieetwensen, you name it. Dat is toch echte ouderliefde!

Meer kansen

Maar soms gebeuren er ook dingen in families waarvan je denkt: oké, ik geef je nog één kans en dan is het echt klaar. Meestal komt het wel weer goed. Ik bedoel, je geeft je familie meestal wel wat meer kansen. Omdat ze familie zijn, omdat je bloed bent van elkaar, toch?

Niet begrijpen

Maar is dat zo? Als je broer of zussen van elkaar bent, geeft dat je dan recht om lelijk tegen elkaar te doen? Vaak komt de onenigheid voort uit angst, jaloezie, zich niet gehoord of gezien voelen, verkeerd zelfbeeld, kortom, projecties op de ander en elkaar niet begrijpen.

Waar is de grens

Wanneer je hierover praat, hoor je vaak: 'Ja, het is toch bloed en bloed kruipt waar het niet gaan kan.' Maar nogmaals, stel ik dan de vraag; heb je dan het recht om elkaar zoveel pijn te doen? En ook om dit te blijven herhalen? Waar ligt de grens?

Grenzen

Wanneer je vrienden dit soort dingen met je doen, ben je er snel klaar mee. Dan geef je heel goed je grenzen aan en ben je wel echt even klaar met ze, of misschien zelfs voorgoed. Waarom doe je dit dan niet zo makkelijk met familie? Wat is dat toch?

Het Familiediner

Ik weet zeker dat het ook wel bij families gebeurt, net zo goed als bij vrienden. Anders hadden we allemaal niet naar het ongemak of uiteindelijke de liefde van programma's als Het Familiediner kunnen kijken, of Het Spijt Me. Om over al die andere verzoeningsprogramma’s nog maar te zwijgen.

Zielenband

Ik denk, net als hoe ik geloof dat je je ouders kiest, je broers en zussen er zijn om jou ook dingen te leren. Ofwel in je eigen kracht te blijven staan, verbindingen aan te gaan, de verschillen er te laten zijn maar wel te houden van elkaar, alleen maar voelen dat de zielenband genoeg is. In ieder geval, je mag leren van elkaar.

Balans

Wanneer er dus een conflict ontstaat, is dat ook een manier om daar iets van te leren, hoe naar ook in sommige gevallen. Het lijkt of je elkaar nodig hebt om te leren en de balans erin te houden. Daarom lijkt het gezegde wel te kloppen: 'Bloed kruipt waar het niet gaan kan'.

Lijmen

Wanneer er in gevallen uiteindelijk wel besloten wordt om geen contact meer te hebben, dan zijn er daarvoor vaak al vele lijmpogingen gedaan. Maar net als bij vriendschappen: soms kun je iets lijmen, maar de barsten blijven zichtbaar en soms zelfs voelbaar.

Verbannen

Ik ben er zeker geen voorstander van je familie uit je leven te bannen. Ik vind wel dat je, net als bij je vrienden die ook als familie kunnen aanvoelen, je grenzen mag aangeven.

Je duidelijk mag zeggen: tot hier en niet verder. Ook al ben je familie, dat geeft je nog geen recht je om als een beest te gedragen. En in sommige gevallen werkt het gewoon écht niet en voelt het beter om ze uit je leven te verbannen.

Onbewust krachtig

De energetische schade hiervan is mij nog onbekend. Wat ik wel weet: ook al voelt het beter, er zit altijd een lading op de persoon die je uit je leven verbannen hebt. Uiteindelijk worden ze dan toch onbewust, zelfs in afwezigheid, heel krachtig.

Vergeten

Soms is een time-out de oplossing. Elkaar gewoon even laten. Vaak is de reden van de onenigheid na tijden al vergeten en is er een gemis. Soms ook niet. Gelukkig kan die leegte dan opgevuld worden met de vrienden die als familie fungeren. Maar, zoals ik al schreef, de lading is dan niet weg, en de persoon is onbewust nog steeds erg aanwezig.

Agree to disagree

Wanneer je je ego opzij kunt zetten, kunt vergeven, of zoals de Engelsen het zo mooi zeggen: 'agree to disagree', geloof ik dat er veel van deze pijnlijke gebeurtenissen achterwege kunnen blijven. Ook verantwoordelijkheid nemen voor jouw deel in de pijn en iemand anders daar in erkennen. Het is geen hogere wiskunde.

Op elkaar bouwen

Soms ben je groot door klein te zijn. Om voor het grotere goed, of in dit geval de familieband te bewaren, soms toegefelijk te zijn. Je hoeft de deur niet bij elkaar plat te lopen, als je maar weet dat je op elkaar kan bouwen. Daar gaat het uiteindelijk om.

Fatsoen

Zoals mijn moeder altijd zei: 'Goedendag en hallo kost geen cent, maar het geeft je wel fatsoen'. Ik begreep daar vroeger weinig van maar nu ik ouder ben, snap ik het. Misschien zouden meer mensen daar iets mee kunnen doen.

We houden van elkaar

Gelukkig ben ik gezegend met al mijn broers, mijn zus, schoonzussen en bonuszussen. We ruziën met elkaar, maken het goed met elkaar, we houden van elkaar en weten wat hebben aan elkaar. En dáárom heb ik ze gekozen.

 

 

Pic: Moniek van Gils

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.