Eenzaamheid

Eenzaamheid

Je hoeft niet alleen te zijn om je eenzaam te voelen. Hoeveel mensen kennen het gevoel van eenzaamheid wel niet... Je kunt omringd zijn door een enorme menigte, en je tóch eenzaam voelen. Of te midden van je vrienden. Zelfs in je relatie, naast degene waar je je normaal gesproken altijd goed door voelt, kun je je eenzaam voelen.

Gehoord of gezien

Vaak heeft het te maken met jezelf niet gehoord of gezien voelen. En het kan natuurlijk ook letterlijk zo zijn, dat er niemand is die naar je om kijkt. Hoe zou dat voelen? Wanneer je altijd met mensen bent maar er nooit iemand echt naar jou omkijkt, niemand die je hoort of ziet?

Rijkdom

Toen mijn wensmoeder overleed, was het of mijn ziel uit mijn lichaam gerukt werd. Ik was van het moment dat ze in het ziekenhuis belandde, niet meer van haar zijde geweken. Samen met mijn lieve schoonzus waakte ik bij haar bed. Ook mijn broers, mijn vader en mijn vriend (inmiddels man) waren er. Mijn wensbroers en mijn vader losten elkaar af. Soms zaten we ook met zijn allen bij mijn moeder in de kamer. Dan keek ik om me heen en dacht: wow, wát een rijkdom. Dit was een uitspraak van mijn wensvader; hij was zo trots en 'groos' met zijn kinderen en kleinkinderen.

Eén sterk front

Ik kon er van genieten, hoe raar dit ook klinkt, dat we als een sterke familie bij elkaar zaten. Wat zou mam trost geweest zijn op haar kroost. Hoe bijzonder dat je dan letterlijk omringd wordt door liefde. Iedereen zal vast zijn eigen overdenkingen gehad hebben in die kamer, maar we voelde als één sterk front. We waren samen, en dat voelde goed.

Geen schoonheidsprijs

We hebben daar een aantal dagen gewaakt. God, wat had ze een sterk hart. En geloof me, mijn moeders levensstijl verdiende echt, en ik herhaal, écht geen schoonheidsprijs. Maar haar hart bleef zo sterk door kloppen, niet te doen..!

Vooral geliefd

Helaas was haar lichaam op. Ik weet nog dat het besef ineens keihard binnenkwam. Deze lieve vrouw die mij had opgenomen als haar eigen dochter, me tot in mijn nieren aan toe verwend had, mij gevoed, getroost, gestraft, geïrriteerd, maar vooral had lief gehad, niet meer levend uit het ziekenhuis zou komen.

Draadjesvlees

Ik ging op haar kwetsbare lichaam liggen en begon te huilen als een klein kind. Ik dacht: je mag nog niet weg, ik heb je nog nodig. Ik zei: 'Mam, ik heb je nodig, ik weet niet eens hoe ik draadjesvlees moet maken.' Ik had geen idee waarom ik het zei. Ik voelde dat als ik iets had waardoor ik niet zelfstandig leek, ze zou besluiten om beter te worden. Wat natuurlijk onzin was.

Troosten

Maar wat die lieverd wel zei uit een diepe slaap: 'Dat kun jij, het is heel makkelijk', en ze vertelde me haar recept. Ik begon nog harder te huilen. En hoe zwak ze ook was, ze begon me weer te troosten zoals alleen mijn wensmama dat kon.

Klein zijn

Ik wist dat ze me alles had geleerd en meegegeven om zelfstandig te zijn. Maar mijn god, wat was dít moeilijk. Wat wilde ik graag weer klein zijn en beschermd worden door mijn wensmama.

Corrigerende tik

Geloof me, er waren ook periodes dat ik mijn wensmoeder niet kon uitstaan. Haar zelfs wel eens 'heel stoer, buiten een minder prettige vrouw' genoemd heb, zachtjes uitgedrukt. Het probleem was alleen dat mijn oudste wensbroer dat gehoord had en me daar 's avonds zonder al te veel uitleg, een laten we zeggen, goede corrigerende tik voor gaf.  En, eerlijk is eerlijk,  dit was ook heel erg terecht en verdiend.

Eenzaam in mijn verdriet

En toen was het zo ver, mijn moeder was overleden. Op sommige momenten tijdens het regelen, hoe we ook met zijn alle waren, voelde ik me zo eenzaam in mijn verdriet. Ook al was het ónze moeder, ik kon niet delen hoe het voor míj voelde dat mijn moeder er niet meer was.

Kip zonder kop

Ik voelde me verdoofd en, zoals eerder gezegd, alsof mijn ziel uit mijn lichaam was gerukt. Mijn moeder ze was niet meer. Alsof ik rondliep als een kip zonder kop. Tijdens de begrafenis waren er zoveel mensen en hoe ik ook gesteund werd door iedereen, ik voelde me eenzaam. Ik werd echt wel gehoord en gezien. Maar degene die mij altijd troostte, kon dat nu niet doen.

Malloten

En dàt voelde zo eenzaam. Het voelt alsof je voor het eerst naar de kleuterschool gebracht wordt en je moeder je achterlaat. En jij denkt: 'You must be kidding me, laat jij... mij... serieus... Hier achter? Met al deze malloten en die hele enge mevrouw? No way, ik ga hier niet blijven, nee, nee, nee! Geef maar gewoon je hand weer terug en laat me vooral niet hier achter!'

Huilen

'Ik ga huilen, wat zeg ik, ik ga janken. Nee, werkt het niet? Dan ga ik gillen en echt drama maken. Wááát, heeft dit nog steeds geen effect op je? Oké, oké… Ihihihik... stohohop zo mehehet... hui… hui… huilen. Oké, oké, ik stop, als je me maar weer écht op komt halen!'

Altijd weer

En daar was ze weer, en eigenlijk waren die malloten net zo leuk als ik, en die enge mevrouw was nog steeds wel eng af en toe, maar kon ook wel aardig zijn. Maar jij kwam me altijd halen je was er altijd weer.

Geen keus

Maar nu niet. Niet als ik wakker werd, niet als ik keihard ging huilen, gillen of, nog erger, een totale scene maakte. Ik moest het zonder jou doen. Wat ik ook echt wel kon, maar ik wilde het niet. Maar ik moest nu. Ik had geen keus.

Lieve vrienden en familie

Dat maakte dat ik me enorm eenzaam voelde. Ik kon het niet uitleggen. Ook al werd ik gesteund en echt opgevangen door mijn lieve vrienden en familie, en deelde ik dit verlies met mijn wensbroers en mijn wenspapa; ik voelde me eenzaam, zelfs in de armen van mijn lieve vriend.

Logische verklaring

Dat is spiegelend logisch te verklaren. Je moeder staat voor je gevoel en je steun. Nu herken ik dit gevoel. En dat hoeft niet alleen maar te zijn omdat je iemand verliest, dit gevoel kan ook voortkomen door je niet gehoord, of gezien of gesteund te voelen.

Name it

Ik zie het soms bij kinderen op een sportveld, bij oudere mensen in het bejaarden tehuis of bij pubers die totaal ongemakkelijk zijn in hun eigen lijf. Name it, iedereen bekruipt weleens een gevoel van eenzaamheid.

Liefdevolle mensen

Het is makkelijk te zeggen: 'je kunt toch naar iemand toegaan als je je eenzaam voelt.' Maar dat is wat ik nou net aangaf: ook al ben je omringd door liefdevolle mensen, je kunt je om verschillende redenen je enorm eenzaam voelen.

Beangstigen

Het meest schrijnende vind ik wanneer de oude mensen alleen zijn. Geen kinderen of familie hebben; dat idee kan mij soms enorm beangstigen. Meer als in: stel nou dat ik ook zo eenzaam eindig... Maar dan komt er een soort van rust over me heen.

Stilte en eenzaamheid

Op de momenten dat ik me zo eenzaam voelde, kwam ik ook wel heel dichtbij mezelf. En besefte dat er in die stilte en eenzaamheid heel veel zelfliefde en rust was. Hopelijk hoef ik, als ik oud ben, dit niet alleen maar te voelen. Het is gewoon fijn dat wanneer je je eenzaam voelt, je niet ook nog eens alleen bent.

Alleen gekomen

Maar dat je de onvoorwaardelijke liefde en warmte van mensen die er dan voor je zijn kunt voelen. Eén troost, je bent alleen gekomen en je zal ook alleen gaan. Tot die tijd zullen we door verschillende emoties en fases in ons leven, met elkaar, moeten gaan.

We zijn op de wereld om mekaar…

Als dit je ineens wakker schudt, besef dan dat er genoeg mensen zijn die echt alleen en eenzaam zijn. Zoek samen die rust en zelfliefde op zodat de eenzaamheid niet voor iedereen voort blijft bestaan. Kijk eens om naar elkaar. We zijn toch op de wereld om mekaar, mekaar te helpen, niet waar?!