Kanker heb je niet alleen !

Rillingen

Kanker.. het woord alleen al laat me de rillingen krijgen. Het is zo hard en naar. Waarschijnlijk meer omdat meer dan de helft van de mensen, wel iemand kent die het gehad heeft, of eventueel zelf die ervaring heeft gehad. Of nog erger iemand eraan verloren heeft of er zelf niet meer is.

Scheldwoord

Het is voor veel mensen een scheldwoord en voor de minder begaafde mensen onder ons zelfs een werkwoord. Dan druk ik mezelf nog rustig uit en dat is een understatement. Sommige mensen gebruiken het te pas en te onpas. Ka.. op joh, ka...wijf, met je k…moeder, wat kijk je nou met je ka…kop en zo kan ik nog wel doorgaan. Klinkt niet echt intelligent en het doet behoorlijk pijn.

Leed, pijn en verdriet

Dit is misschien omdat ik het voor mijn gevoel, al veel te vaak en van dichtbij heb mee mogen maken. Ik zeg mogen omdat ik geloof in ervaringen meesteren en opdoen in het leven, hoe naar deze ook kunnen zijn. Heel veel leed, pijn, onzekerheid, angst, boosheid, onmacht en verdriet. Dit zijn de woorden die daar voor mij synoniem aan staan.

Scheldwoord

Soms hou ik mijn mond dicht, maar vaak zeg ik er wat van. Blijkbaar is het voor mensen die er niks mee hebben, of laat ik het zo zeggen, er niets mee hebben meegemaakt, inderdaad een scheldwoord. Soms is een opmerking maken dan genoeg om ze te laten stoppen.

Ander Vocabulaire

Wat ook vrij apart is, want eerst lijkt het of ze letterlijk geen andere vocabulaire hebben. Als je vraagt joh, heb je ook eventueel nog andere woorden om te gebruiken, mijn moeder is hier net aan overleden. Of zijn vrouw heeft het niet gered door de kanker..Of zijn dochter heeft het niet gehaald door deze ziekte Krijgen sommige iets beschamends en veranderen hun vocabulaire. Tenminste tot mijn afwezigheid. Wat dan ok is.

Daniel den Hoed Kliniek

Het liefst zou je ze een dag mee willen nemen naar de Daniel den Hoed kliniek. Om ze een dag te laten voelen hoe het is om kanker te hebben. Of althans te laten ervaren hoe het voor de mensen is die daar zijn en de families die erom heen zitten.

Prostaatkanker

Ik werd toen ik elf jaar was voor het eerst met deze ziekte geconfronteerd. Mijn (wens)opa had prostaat kanker. De dag dat hij te horen kreeg dat hij kanker had, bij de dokter, is hij ook overleden. Hij had het slechte nieuws ontvangen, wilde vertrekken en voordat hij de dokterskamer uit was kreeg hij een hartaanval. De dokter heeft hem nog geprobeerd te reanimeren. Helaas mocht dat niet meer baten, maar ik geloof dat mijn opa een weg vol ellende bespaard gebleven is. Althans dat is mijn mening.

The Cirkel Of life

Ook een oud schoolvriendje van mij zijn vader kreeg kanker. We waren echt in shock want dit was nog dichterbij. Een vader die zo jong was, ik geloof in de veertig, begin vijftig. Niet dat mijn opa niet dichtbij was, maar op de één of andere manier voelde dat als een soort van logische volgorde van “The Cirkel Of Life”. Eerst de opa’s en oma’s, dan na veel meer tijd de vaders en moeders en dan ben jij pas veel en veel later eens aan de beurt.

Kanker discrimineert niet!

Maar minder is natuurlijk waar. Iedereen weet dat kanker niet discrimineert. In de breedste zin van het woord. Het maakt niet uit hoe oud je bent, welk geloof je aanhangt, wat voor kleur je hebt, welke geaardheid je hebt, je altijd gezond geleefd hebt of juist niet. Voor kanker geldt: “All Lives Matters”.

Radiotherapie

Drie van mijn ouders hebben het gehad en mijn schoonvader ook. Mijn wensvader kreeg in 2007 keelkanker. Hij kreeg radiotherapie. Ik zat destijds in The Lion King en was een van de hyena’s. We speelden standaard acht shows in zeven dagen en op inhaaldagen soms negen. Je kan begrijpen dat tijd schaars was en mijn hyena lijf best kapot.

Echt Kapot

Mijn vader had KANKER dus hij was echt kapot. Het enige waar ik aan kon denken was dat hij dood zou gaan. “En ohw nee”, daar was ik nog niet klaar voor. Ik had mijn vader nog zo hard nodig. Mijn kapot viel in het water bij het kapot zijn van mijn vader.

Achtendertig Keer

Ik stond achtendertig dagen lang, elke dag om zes uur ‘s-ochtends op, om mijn vader naar het ziekenhuis te brengen. Ik reed van Rotterdam naar mijn ouderlijk huis en vandaar weer terug naar Rotterdam, om te zorgen dat mijn vader om acht uur ‘s-ochtends op de tafel lag voor zijn radiotherapie. Die hij achtendertig keer zou moeten ondergaan. Daarna reed ik hem weer netjes naar huis en bleef nog even bij hem.

Freddy Krueger

 Ik hoor hem nog zeggen; ”Ach achtendertig keer maar, dat is te doen”. En dat was ook zo, ware het niet, dat je huid na elke behandeling letterlijk verbrand. Dit is in het begin niet merkbaar. Maar na een tijd wordt je huid gevoeliger,  zie je er van de een op de andere dag ineens uit als Freddie Krueger en is de pijn, die eerst nog ok was, ondraaglijk geworden.

Laat mij maar doodgaan

Mijn vader die zo’n hoge pijngrens had, zei op dag zesendertig; “Het is goed zo, ik ga niet meer, ik heb zoveel pijn…, ik kan niet meer eten, de gaten vallen in mijn keel, ik heb gedaan wat ik kon en het is klaar, het is goed zo”. “Voor mij hoeft het niet meer, laat mij maar doodgaan, want dít is onmenselijk!”

Complete Paniek

Ik keek hem aan en de complete paniek schoot omhoog. Ik wilde alleen maar zeggen “nee pap nee”… “Niet nu opgeven, je bent er bijna”… “Nog maar twee keer”. Maar ik wist op de een of andere manier dat het hem geen ruk meer kon schelen hoe lang hij nog moest of wat moest. Ik wist wel dat hij heel veel van mij hield en dat op dat moment de doorslag kon geven. Dus ik zei; “Wat denk jij wel niet? Ik heb amper geslapen, pijn in mijn hele lijf, ik sta voor jou vroeg op, taxi je heen en weer en dan ga jij lopen klagen? Heel snel die auto in, anders ben ík er klaar mee, ben je helemaal gek geworden!” Ik draaide me in een keer om, wachtte niet eens of hij me volgde maar de tranen biggelde over mijn wangen. Ik startte de motor en veegde ze snel weg. Ik moest deze act hoog houden.

Ik hou heel veel van jou

Ik wist dat mijn vader zijn leven zou geven voor zijn kinderen. In dit geval representeerde ik ons allemaal. En ja hoor hij stapte de auto in. Ik pakte zijn knie beet die alleen nog maar bestond uit bot en zei zonder naar hem te kijken; “Ik hou heel veel van jou pap”… “Ik kan niet zonder jou!”. Hij zei met een snik in zijn stem en helemaal hees; “Ik ook niet zonder jou meissie”… “ik zou mijn leven voor je geven”… “Sorry van daarnet”.

Van slag en stil

De weg ernaar toe waren we beide van slag en waren stil. Nadat we thuis kwamen heb ik met al mijn liefde, zijn pijnlijke kapotte keel zo zachtjes mogelijk met crème ingesmeerd. De dagen erna stapte hij als een  kapotte leeuw de auto in. Maar wilde vooral de strijd niet opgeven, voor ons.

Operatie Red Papa

Voelde ik me schuldig? Dat zeker, maar het doel heiligde deze keer overduidelijk het middel. En dat was “Operatie Red Papa”. Ik denk dat ik alles gedaan had om mijn vader te kunnen redden. Dit had hij zeker ook voor ons gedaan. Ik moest hem triggeren met iets wat hij belangrijker vond dan zichzelf op dat moment en dat was ik, zijn kind.

Ver overleefd

Gelukkig heeft mijn wensvader deze ziekte overleeft. Hij is net geen vijfentachtig geworden. Hij heeft mijn ouders die beide op tweeënzestig jarige leeftijd zijn overleden aan de gevolgen van maag- en darmkanker, ver overleefd. Hij is door een hersenbloeding komen te overlijden. Ik heb samen met mijn schoonzus  en mijn broers bij hem gewaakt. Hij was omringt met liefde tot zijn laatste adem.

Wel medicatie

Deze ziekte, kanker, verwoest levens, jonge gezinnen, mannen, vrouwen en kinderen. Iedereen kent wel iemand met kanker. Je kan beter HIV hebben tegenwoordig dan kanker. Niet om HIV te bagatelliseren, maar voor deze ziekte heeft men wel medicatie gevonden, waardoor er in veel gevallen mee te leven valt. Voor kanker helaas nog steeds niet.

Onzekerheid

Voor elk orgaan is er wel een kanker, maar helaas niet voor alle kankers een remedie. Ik spreek niet alleen voor mezelf dat dit een ziekte is die iedereen raakt van de persoon die het heeft. Je voelt je zo machteloos. Je bent zo bang om die persoon kwijt te raken. Elk gesprek met een arts is weer een onzekerheid. Kun je nagaan hoe de persoon zich moet voelen die die verschrikkelijke ziekte kanker heeft.

I don’t blame  you

Het klinkt bizar maar vaak kun je je zo verbazen over hoe sterk de personen zijn die de kanker hebben. Bizar hoeveel kracht zij de mensen in hun omgeving geven, hoe vrolijk ze zijn of positief. Niet allemaal, maar er zijn mensen die doen of ze al dood gaan bij een griepverschijnsel. Sorry, “I don’t blame you,” als deze verschrikkelijke ziekte je lichaam overneemt en je bent even niet zo gezellig, nee echt niet. Toon alsjeblieft je emoties dan kunnen we er voor je zijn.

Een positieve mindset

Maar ik begrijp ook als je het niet doet, want het is een “mindset”. Een positieve mindset is de helft van de genezing hoor ik de meeste artsen zeggen in het ziekenhuis. Nou meneer de arts doe mij dan maar even een overdosis. En kan ik die ook preventief krijgen, zodat ik niet nog meer mensen daaraan hoef te verliezen. Bij voorbaat dank

Kanker heb je niet alleen

Ik heb makkelijk praten ik heb zelf geen kanker gehad. Dus wat weet ik nou echt van die ziekte. Dat zou een hele normale reactie kunnen zijn van iemand die deze blog nu leest. Maar kanker heb je niet alleen. Wanneer je dierbaren deze ziekte krijgen gaat er een straal van negatieve emoties door je heen. Maar je raapt jezelf bij elkaar, want je wilt sterk zijn voor deze persoon, die écht ziek is. Die écht deze strijd moet aangaan.

Voor alle strijders

Daarom heb ik dit geschreven voor alle overlevenden, voor alle strijders, voor alle nabestaanden, kortom voor een ieder waarbij de kanker een rol speelt, of heeft gespeelt in zijn of haar leven. Kanker heb je niet alleen, maar deel je met de mensen om je heen.