Remember the good times

Gepubliceerd op 27 juli 2020 om 16:59

Onbeschreven blad

Wanneer je geboren wordt, ben je een onbeschreven blad. Je bent jong en de wereld ligt aan je voeten. Jij staat letterlijk open voor alles. Als een spons neem je de informatie die tot je komt, in je op. Zowel Positief als negatief, dit vormt je als mens.

Je doet ervaringen op in het leven en door die ervaringen maak je op sommige momenten ook je keuzes in het leven. Vaak gaan we vrij makkelijk door die keuzes heen, maar er zijn ook momenten waarvan we hopen, net als bij een enge droom, weer snel daaruit wakker te worden.

Alles leek zo goed

Soms heb je van die momenten in het leven, waar alles wat fout kan gaan, ook fout gaat. Ik had zo’n moment in 2007. Het voelde alsof ik in een glas water zat, waar ik niet uit kon komen. Maar alles leek zo goed te gaan. Op werkgebied had ik zeker niet te klagen, ik speelde Shenzi, een van de hyena’s in de musical The Lion King, ik was mega verliefd, had superleuke vrienden, was gezond en iedereen om mij heen ook.

Mijn maatje

Niets was minder was waar… geestelijke ziektes kun je niet zien. Eén van mijn beste vrienden bleek het leven te zwaar te vinden en stapte vroegtijdig uit het leven. Hij was écht mijn maatje, we deden alles samen. Hij belde me ‘s-nachts op, als hij teveel gedronken had, of ik hem kon komen halen, we versierden samen vrouwen, we werden samen dronken, deelden de grootste geheimen, lagen samen in een bed zonder iets te doen, we gingen samen uit en filosofeerden, we deelden alles. Kortom een echte  vriendschap.

De sleutel

Het was een dag waarop alles een soort surreëel verliep. Mijn maatje was net een maand bij mij uit huis vertrokken, had een mooi appartement gekocht en ik zou nog steeds moeten gaan kijken. Wel had ik de sleutel ontvangen voor als er iets zou gebeuren.

De dag voordat het gebeurde had hij heel suf gespeeld, vond ik. Maar de dirigent gaf hem juist een compliment voor hoe hij speelde die avond. Hij was muzikant: ´een super goede drummer´. Na het optreden ging ik altijd nog even douchen in het theater en ik had afgesproken met mijn net nieuwe vlam.

Wat kom jij doen?

Ik stond op het punt om de douche in te gaan, toen mij maatje aan de deur kwam. Hij stond een beetje te dralen. Ik dacht: “hey wat kom jij hier doen?”. De muzikanten kwamen niet zo vaak op de verdieping van de kleedkamers, dus ik was verbaasd.

Ik hou echt van jou!

“ Hé Peg”, riep hij. Ik zei; “hey stuk, wat doe jij hier, ben je verdwaald?”. “Nee, nee, ik wilde ff met je praten, maar laat maar”. Ik wilde eigenlijk deze avond niet echt praten, ik had andere dingen op mijn “to do list staan”, als je begrijpt wat ik bedoel?! Toch zei ik; “Natuurlijk schat, what’s up tell me”. Hij was al bijna naar beneden gelopen en kwam weer terug. Hij zei me dat hij nooit meer zou vergeten wat voor een te gekke Aida ik had neergezet (dat was onze eerste show samen, waar ik understudy Aida was), hoe trots hij op me was en dat hij echt van me hield. Hij zei; “Ik hou van jou” en keek me heel doordringend aan. “Ik ook van jou maatje, dat weet je toch?”  “Ja, maar ik vind dat wij mensen, dat veel te weinig tegen elkaar zeggen”. “Ik wil dat jij weet, dat ik echt van je hou.., echt!” “Oké maatje, ik ook echt van jou”, zei ik.

“you’ve got stuff to do”

Hij keek me nog aan, gaf me die mooie stoute glimlach en zei; “Nou hop, you’ve got stuff to do”. We lachten samen en ik ging de douche in. Even dacht ik nog aan het gesprek, maar ‘I was on a mission’, dus ik vergat het en spoelde alle energieën van mijn lijf af, klaar om de nacht in te gaan.

In de kring en er buiten

Mijn vlam was er nog niet, dus toen ik de artiestenfoyer in kwam, zaten we met nog wat collega’s na te kletsen. Het gekke was dat iedereen in de kring zat en mijn maatje zat er net iets buiten. Hij viel letterlijk buiten de kring. Ik zag het en het leek ook net of hij er niet bij was. We kletsten met zijn allen en hij lachte en het leek of hij soms tegen iemand aan het praten was. Maar wij waren dat in ieder geval niet!

Ik ook van jou!

Mijn nieuwe vriendje kwam me toen ophalen en mijn maatje liep met ons mee. Het voelde een beetje gek. Hij was heel timide ofzo en ook mijn vriendje destijds merkte dat op. Hij zei zelfs: “Als je met hem mee naar huis moet, moet je gaan hè”. Ik stapte de auto nog uit en ging weer naar hem toe. Keek hem aan en vroeg: “Maatje weet je zeker dat je ok bent?” “Ja joh ga, maak er een leuke avond van”. Hij maakte nog een schunnige grap, die we altijd maakten als een van ons een date had. Ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei: “Ik zie je morgen”. “Ja is goed zei hij en zachtjes erachteraan, ik hou van je”. Ik draaide me op en gaf hem een hand kus en zei; “Ik ook van jou!”.

Klap tegen mijn hoofd

De dag erna kreeg ik een paniek telefoon van zijn vriendin uit Engeland. Of ik hem even wilde bellen, ze kreeg hem niet te pakken. Ik hing op en het leek of ik een klap tegen mijn hoofd aan kreeg. Ik had de telefoon in mijn hand, maar wist niet meer waarvoor. Ik had haar echt net opgehangen en was letterlijk vergeten wat zij vroeg. Even later belde ze weer, of ik mijn maatje al te pakken gekregen had.  Ik moest naar pianoles, maar zou het even snel doen. Wederom weer een zachte tik tegen mijn hoofd, weer alles kwijt.

De drummer was er niet

De dag verliep en ik moest het theater weer in. We hadden vertraging want de drummer was er niet. Ik wist niet meer of mijn maatje bij ons moest spelen of bij een andere show. Ik dacht: “Ik ga even in de orkestbak kijken”. Halverwege de laatste trap voor de orkestbak, hop weer een tikje tegen mijn hoofd. Een kwartier later kon de show beginnen. Er waren nog een aantal gebeurtenissen die avond, waardoor ik steeds vergat wat ik moest doen, door die klapjes tegen mijn hoofd. Nu denk ik dat het mijn engelen waren, of misschien wel mijn maatje die me beschermde voor wat er komen zou.

De komische noot

Wij, de hyena’s, hadden ‘s middags een note gekregen dat we niet alleen maar op de lach moesten spelen. Wij waren de komische noot in het stuk en we waren echt heel grappig met zijn drieën. We waren zo op elkaar ingespeeld en wisten ook precies het publiek te bespelen. Maar eerlijk we gingen soms wat ver. Dus note taken, maar ook niet echt het leek alsof we vleugels hadden die avond en de zaal was zeker op onze hand en we genoten er smakelijk van.

Mega gelukkig

In de pauze had ik gehoord dat mijn maatje had moeten spelen. Ik sprong onder de douche en rende naar mijn auto. Kak, ik was mijn sleutels binnen vergeten. Mijn maatje had me trouwens twee dagen ervoor een super toffe foto gegeven, van hem achter zijn drumkit, stralend en al. Hij zag er mega gelukkig uit.

Je maatje is niet meer

Ik rende terug naar mijn kleedkamer in het theater. En toen ik eruit wilde komen werd ik tegen gehouden door de resident director. Of ik een momentje had. Ik zei; “ehh.., nou nee, eigenlijk niet want ik moet naar mijn maatje. Hij stapte mijn kamer binnen en deed de deur dicht.  Een seconde dacht ik dat ik ontslagen werd omdat we die note hadden gehad ‘s middags en we ‘s avonds toch helemaal los waren gegaan in onze hyena rol. Hij zei: “Ja daar wil ik het met je over hebben”. Het was alsof de vloer onder me verdween. Ik wist wat hij zou zeggen. Ik kon alleen maar zeggen; “Nee.., nee.., nee.., niet mijn maatje.., nee.., nee.., neeeee!!! “ Ja” zei hij: “je maatje is niet meer”. Ik gilde zijn naam, ik huilde, ik begon te hyperventileren, compleet drama. Ik wilde naar hem toe, ik moest hem zien.

Mijn maatje, “hij was niet meer… Er was een enorme stilte, leegte… Hoe dan? Waarom? Wat in de wereld was er nou zo heftig, of zo’n groot probleem wat ik niet voor je kon oplossen? Kon je me niet meer vertrouwen? Was het zo groot?”

Vroegtijdig stoppen

Ja, daar had ik gelijk mijn antwoord. Hij kon het niet meer dragen en hij wilde dat ook niet meer. In mijn verleden had ik dit eerder meegemaakt bij vriendinnen van mij, die aanvoelden als zussen. Wat een verdriet, wat een spoor liet dat na. Als iemand waarvan je met hart en ziel houdt, het niet meer aan kan en er voor kiest, om vroegtijdig te stoppen met leven.

Vroeger hoorde ik van mensen uit mijn omgeving dat die mensen heel zwak waren. En dat ze niet wisten wat ze hun omgeving aandeden. Toen wist ik niet beter, totdat ik dus bij mijn zussen was en ik die uitvaart mocht meemaken. Er was een man die sprak en het heel mooi uitlegde. 

De pijn zal weggaan

“Stel dat je in een doolhof staat, je moet de weg vinden naar de uitgang. Maar voordat je daar bent sluit het doolhof en in die struiken zitten naalden zo groot en dik als dolken. Als je de pijn aankan, redt je het om het midden te vinden en ben je verlost. Maar soms is die pijn zo heftig en kun je niet meer helder nadenken. Je verdwaalt steeds dieper in het doolhof, de pijn wordt steeds heftiger en de uitgang voelt niet meer haalbaar. Je draagt een pil bij je, die kun je innemen. De pijn zal weggaan en je bent gelijk bij de uitgang zonder pijn.  Weg uit dat heftige doolhof”.

Verdoofd van pijn

Dat gaf mij ineens zo’n andere kijk op vroegtijdig uit het leven te stappen. Ik kreeg er begrip voor. Die mensen waren zover in dat doolhof, zo verdoofd van de pijn, dat ze niet meer aan andere mensen konden denken. Alleen maar af wilden van die pijn. Ik begreep het. Hoeveel pijn ik ook voelde, het woog vast niet op tegen zijn pijn.

Mooie glimlach

Toen ik bij hem kwam, lag hij er mooi bij. Een mooie glimlach en rust. Ik mocht helpen met de uitvaart en mocht zo vaak bij hem gaan kijken als ik wilde. De uitvaart was bizar druk, zoveel mensen, zoveel liefde. Ik hoorde van een aantal mensen terug dat hij ze had opgezocht. Hij had dus afscheid genomen.

Na de uitvaart en de jaren erna heb ik hem enorm gemist. Als ik iets deed waar mijn maatje bij zou zijn geweest, keek ik altijd even waar ie nou bleef. Het was zo’n gewoonte dat we altijd samen waren, of ik hem kon bellen. Ja, dat heb ik natuurlijk ook nog wel gedaan, om nog een keer zijn stem te horen.

Een mooie brief

Hij had mijn zijn drumstokken nagelaten en een mooie brief. Hij eindigde met: ‘Remember the good times’. Dat was niet moeilijk maar ik werd er toch altijd verdrietig van. Ik heb echt een maand lang iedere dag om hem gehuild. Maar ook heb ik er iets moois uit geleerd.

Groot door klein te zijn

Je bent nooit te groot om hulp te vragen. Je bent juist groot door klein te zijn. Wanneer het even niet gaat, onthoudt dat het lessen zijn die je kan meesteren. Ook al voelt het gewicht veel te zwaar en ben je dieper gezakt dan de bodem van de oceaan. Onthoudt dat er altijd iemand is die je pijnlijke wonden wil verzorgen, je wil dragen, maar jij bent degene die moet willen en doorzetten. Geef jezelf die kans om de ervaring te meesteren. Vraag hulp en weet dat als je zo laag gevallen bent the only way is up.

Remember the good times!

Ook besef ik dat er mensen zijn die voor deze ervaring gekozen hebben, hoe raar dit ook klinkt. Je hoeft deze mening niet met mij te delen, maar dat is waar ik in geloof. Het enige wat ik nu kan zeggen is, ik heb dieptes gekend, maar keek altijd omhoog en met of zonder hulp ben ik altijd weer omhoog geklommen. Zeker ook omdat ik altijd zijn laatst geschreven woorden hoor en  ik denk dan: wanneer het mijn tijd is, ga ik je alles vertellen, hoe het was en hoop ik dat je het nog een keer over wilt doen en kiest om mooie herinneringen te maken. Zoals jezelf zei maatje:

I’ll remember; The Good Times!!!

 

 

 


Reactie plaatsen

Reacties

Astrid
4 jaar geleden

Prachtig verwoord peg

Esther
4 jaar geleden

Je hebt dit zo prachtig verwoord. Ook wij hebben hier met het gezin mee te maken gehad en het laat diepe sporen na

Tonny
4 jaar geleden

Wat een heftig verhaal en wat heb je goed verwoord knap dat je het kunt want wat zal het moeilijk zijn geweest zoals. Je er nu in het leven staat zul. Er anders tegen aan kijken denk ik zo nou liefs xx je kleine chocolovert 😍😍😋

Manon
4 jaar geleden

Wow 😘

Daisy
4 jaar geleden

Heel mooi geschreven, hoe verdrietig ook. Een gebeurtenis die altijd bij blijft.
Soms is er geen uitweg. Bij mijn ervaringen hiermee ik heb mijzelf getroost met de gedachten, dat het juist een heel sterk persoon is die zo een keuze maakt.

Francine Janssen
4 jaar geleden

Heel mooi verwoord! Ik heb het ook van dicht bij mee gemaakt. We wisten dat ze het heel moeilijk had. Maar ze zag gewoon geen uitweg meer. Ze was een mooi mens met een hele aanstekelijke lach. Dit is een herinnering die ik in mijn hart meedraag.