Rupsje Nooitgenoeg

Rupsje Nooitgenoeg

“‘s Nachts lag er in het maanlicht een eitje op een blad. En toen op een mooie zondag morgen de zon stralend en warm opging, kroop uit het eitje, een hongerige rups.” Wie is er niet groot geworden met het kinderboek Rupsje Nooitgenoeg van. Van de hongerige rups die van alles at. Chocoladetaart, een ijsje, een zure bom, een lolly, een plakje kaas, een stukje worst, een stuk watermeloen en nog veel meer.

Holle bolle Gijs

Ik heb van die dagen dan ben ik echt een ‘Rupsje Nooitgenoeg”. Ik denk dat iedereen dat verhaal ook wel herkent. Man, man, man... Ja echt alles wat ik maar kan vinden, verdwijnt zo onder mijn neus, dat ’Holle Bolle Gijs’ gat in. Ik kan ongesteld zijn en dat is voor ons vrouwen natuurlijk een mooi excuus. Maar ook als ik enorm moe ben kan ik niet stoppen met eten.

Tony Chocolonely

Het heeft er mee te maken dat je lichaam je ziel in zich wilt houden en dat je jezelf een enorme boost geeft aan zelfliefde. Want zeg eerlijk vaak gaan we niet op zoek naar een wortel. Nee we grijpen eerder naar een plak Tony Chocolonely. Ik zeg altijd het zit in de naam choco- lonely voor de momenten dat je niet alleen wilt zijn.

Allergie

Helaas heb ik een zware lactose en melk allergie, dus de chocolade is helaas niet meer mijn lonelinesspleaser. Maar er zijn genoeg andere suiker varianten, no worries. Ik ben niet alleen allergisch voor chocolade, maar ook voor het syndroom: “Nooit Genoeg”.

Volksgewoonte

Het nooit genoeg syndroom, is letterlijk: “Altijd maar meer willen hebben”. En don’t get me wrong, ik heb mezelf hier ook jaren schuldig aan gemaakt. Het is een soort gewoonte, een soort van volksgewoonte om naar de bekende weg te vragen. Wanneer je je daar bewust van wordt stop je er ook acuut mee, althans ik wel. Meer omdat er hele pijnlijke of onhandige situaties konden ontstaan.

“Oh wat ben je gegroeid”

Wanneer je jong, of zeg maar gerust klein bent, en familie of vrienden van je ouders komen na een tijd weer langs, zeggen ze vaak: “Oh wat ben je gegroeid”. En of je er niet bij staat, jeetje ze is echt gegroeid hè. Het enige wat ik dan kon denken: Johhh, gek hè, kinderen groeien. Ik vond het serieus de stomste opmerking die volwassenen naar kinderen konden maken.

Die koppies

Wat gebeurde er toen mijn vriendinnen kinderen kregen. Jawel tante Peg zei dezelfde stomme zin. Ik zag die kinderkoppies en beeldde me in dat ze hetzelfde dachten als ik. Hahaha hoe bedoel je volksgewoonte, want je hoort het bijna iedereen zeggen. Ik zag die koppies en ging zelf ineens weer terug naar die leeftijd. Vanaf die tijd zei ik gewoon: “Jeetje nog ff en je bent net zo lang als tante Peg”. De glinstering kwam dan naar voren in die mooie koppies.

En?

Zo ook vragen mensen vaak wanneer je vrijgezel bent: “En al een nieuwe vriend?” Indien die vraag dan positief beantwoord is, komt meestal de volgende vraag: “En wanneer gaan jullie trouwen?” Is die vraag weer positief beantwoord, komt de volgende vraag: “En wanneer komen de kinderen, die wil je toch wel hè?”

IUI

Dan kwam er bij mij een stilte. Ik wist niet zo goed hoe ik die vraag moest beantwoorden. Willen zeker wel, maar het lukte niet. Tot veel verdriet, lukte het ons niet. Ik was vijfendertig toen ik met mijn inmiddels man, naar het ziekenhuis ging. Ongeduldig als ik was vond ik het te lang duren. We werden helemaal gecheckt en waren kerngezond verklaard. Maar ik was wel oud in ziekenhuis termen. Vooral mijn eitjes dan, dus er werd ons aangeboden mee te doen aan een IUI (Intra-uteriene inseminatie) traject meedoen.

Why Not

Voordat we eigenlijk ja gezegd hadden, zei de gynaecoloog dat ik dan naar beneden moest om bloed te laten prikken en ik kon gelijk de hormonen ophalen. Nou we keken elkaar aan en we hadden besloten om erin mee te gaan. Ja we wilden immers een kindje en als we deze kans konden pakken... why not?!

Positief

Met goede moed gingen we het traject in, en ja hoor de eerste keer was gelijk raak. Ik voelde het al, op het moment dat ik weg liep en zei het gelijk tegen mijn man. Die is meer van het eerst zien en dan geloven. We moesten geloof ik veertien dagen wachten om een test te kunnen doen. Mega zenuwachtig maar ik voelde het de hele tijd. En ja hoor de test was positief, ik was zwanger en hij erg blij.

Tyrannosaurus

Helaas was het geluk van korte duur, ik had na een acht weken totaal ineens een bloeding. Ik ging kapot van de pijn. Het enige waar ik aan kon denken was aan die Jurassic park nagel van die tyrannosaurus rex die zo door mijn baarmoeder kraste. Sorry voor de levendige uitleg maar het was niet anders.

Commercial

Ik had ook nog een commercial die ik moest opnemen en dacht laat ik die nog maar snel meepakken dan kan ik erna rustig uitzieken als het niet goed is. Ik belde in de ochtend het ziekenhuis want ik leek wel op een kotsende thunderbird van Team America. De telefoniste van de gynaecologie afdeling nam op en zei na mijn verhaal: “Ja dat klinkt als een miskraam dan ben je aan het aborteren… ja.. ja dat kan pijn doen, nou als het bloeden niet stopt na twee dagen moet u maar weer eens bellen. Succes en fijne dag”.

Een brood bestellen

Of ik net een brood bij de bakker besteld had en of ze vroeg of het wit, bruin, volkoren of zuurdesem moest zijn en of het gesneden moest worden. Ik hing op en al kotsend met een emmer in de auto ging ik naar mijn commercial. We hadden het niemand nog verteld op mijn broers en vader na. Het was natuurlijk ook veel te vroeg om zoiets te delen. Maar we vonden het zo bijzonder.

Ze lijkt een beetje op mij

Ik lichtte toch een van mijn beste vriendinnen in. Ik dacht a: ze lijkt een beetje op mij en b: ze is ook actrice, dus als er iets zou gebeuren tijdens het draaien kon zij mij vervangen. Wonder boven wonder ging alles goed. Ik had daar nog even kunnen liggen in de auto en was daar behoorlijk van bijgekomen.

Met gierende banden

Mijn vriendin was met gierende banden naar me toe gereden en stond stand-by. We reden samen naar huis en de volgende dag vroeg weer het ziekenhuis gebeld. De pijn  werd steeds heftiger en mijn buik zag er uit of ik zeven maanden zwanger was. Ik mocht pas half vier ’s middags langs komen. Mijn vriendin had me in bad geholpen, ik kon bijna niets meer van de pijn. En ze had heel lief de hele middag mijn lichaam met de douche warm gehouden. Te bedenken dat die lieverd een hernia had, maar ze gaf geen kik. Vriendschap is…

Volle Blaas

In het ziekenhuis aangekomen kon de arts in opleiding in eerste instantie niets zien op de echo. Er werd een andere arts bij geroepen, die zag dat mijn blaas vol zat dus die moest eerst geleegd worden. Ik als een waggelende gans de gang over en kon alleen maar denken; “ja hoor, heb ik dit”. Ik kwam terug en moest weer liggen. De arts zag het echt binnen vijf seconden. “Kleed je maar aan” zei hij. Dat was nou net iets wat niet meer helemaal lekker ging.

Een Tien!!!

“Heeft u veel pijn?”, vroeg hij. “Ja”, zei ik “dat wel”. “Een schaal van één op tien?”, vroeg hij. “Euhhh… een zeven”, zei ik. “Nou maak daar maar een tien van mevrouw, u heeft een gescheurde en geklapte eileider”. “U heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, wat vindt u daarvan”. Ik moest huilen en zei; “nou niet zo fijn”. De beste man verstond me niet en ik vermande mezelf gelijk. En zei; “ja dat is minder prettig”.

Operatie

Er werd uitgelegd dat ik gelijk geopereerd moest worden. Ik gaf aan dat dat niet kon, want ik zou ’s maandags met onze meidengroep een showcase hebben. De beste man vertelde me dat als ik niet geopereerd zou worden, ik dood zou kunnen gaan.

De Grote Vriendelijke Reus

Ohwww dat was even andere koek. Mijn man die ook wel de grote vriendelijke reus genoemd wordt, is altijd vrij rustig. Ik heb hem voor het eerst een soort van uit zijn slof zien schieten. Zelfs nog op een hele rustige manier, maar zo duidelijk dat ik geen nee meer durfde te zeggen.

Gillen

Ik moest waggelend weer over de gang heen, want er was op dat moment nergens een rolstoel te vinden. Ik werd klaargemaakt voor de operatie. En voor ik het wist lag ik te gillen op de uitslaapkamer. Ja, ik word nogal onrustig wakker uit narcose.

Lach en een traan

Ik mocht die avond alweer naar huis. Maar mijn man vond het veiliger als ik toch nog een nachtje in het ziekenhuis zou blijven. Ik lag bij een meisje op de kamer waarbij na 2,5 maand een buitenbaarmoederlijke zwangerschap geconstateerd was. We hadden veel steun aan elkaar en met een lach en een traan kwamen we de nacht door.

Een schaap met drie poten

Ik heb een week last gehad van die wonden en werd ook op die manier herinnerd aan wat er gebeurd was. Tijdens de operatie was een van mijn eileiders verwijderd, want die was niet meer te redden. Ik kon niks, was echt afhankelijk en had veel pijn in het begin. En voelde me vrouw onwaardig. Ik voelde me een schaap met drie poten.

Time is ticking

Ook wanneer er vriendinnen zwanger waren vonden ze dat moeilijk om te zeggen. Sommige vrienden vroegen er zelfs nooit naar. Dat zorgde er helemaal voor dat ik het gevoel had dat ik raar was, of er niet bij hoorde. En natuurlijk kwamen ook weer de standaardvragen, of ik al getrouwd was en waarom ik nog geen kinderen had, want ja time was ticking

Genoeg aan elkaar

In het begin schaamde ik me, want ja iedereen kon toch kinderen krijgen. Nu mijn schaamte weg is zeg ik; nou het lukte niet, maar we zijn nog lekker aan het oefenen en wanneer er een mooi zieltje wilt komen is hij of zij welkom. Voor nu hebben we genoeg aan elkaar we zijn immers geen rupsjes ;).