Eerlijkheid duurt het langst...

Eerlijkheid duurt het langst…

Mijn moeder zei altijd; “eerlijkheid duurt het langst”. Ik zal je eerlijk bekennen dat ik me mijn hele leven door best een aantal dingen heen heb gebluft. Laten we zeggen een “leugentje om bestwil” was een regel die ik er zelf aan had toegevoegd.

Oscarnominatie

Daarbij vertelde mijn moeder wel eens over de kwajongensstreken van mijn broers, waarbij zij net deed of ze daar niets van af wist. Ik denk dat ze zo genomineerd had kunnen worden voor een Oscar. Maar ja, als ouder leer je je kind; ´al is de leugen nog zo snel de waarheid achtervolgt hem wel´.

Hart op d’r tong

Mijn wensouders waren echte Rotterdammers. Vader harde werker, hart van goud en groot rechtvaardigheidsgevoel. Moeder goudeerlijk en hart op d’r tong.

Ja die combinatie zorgde er natuurlijk voor dat ik op dezelfde manier dacht en handelde. Dit kon niet altijd iedereen waarderen.

Keiharde manipulatie

School vonden ze ook erg belangrijk. Ik denk dat dit kwam omdat er vroeger weinig geld was om door te leren. Mijn vader was een intelligente wijze man. Mijn moeder was ook niet gek, maar die kon ik nog weleens om de tuin leiden. Wat men eigenlijk gewoon keiharde manipulatie noemt.

Puberen

Goed, ik had mavo advies gekregen, misschien net havo. Ik kwam in een mavo/havo klas terecht en mocht het tweede jaar naar een havo/vwo klas. Uiteindelijk mocht ik naar vwo drie. Toen begon ik een soort van te puberen en vond andere dingen belangrijker dan school.

Geen tijd

Ik kreeg een vriendje en vond dansen veel interessanter dan school. Wanneer we een overhoring hadden, voelde ik me ineens niet zo lekker worden, maar meestal glipte ik op een slinkse wijze weg. Ik had hier echt geen tijd voor. Ging dan leuke dingen doen, dansen of naar mijn vriendje.

Meer dansroutines dan leren

Wanneer mijn ouders vroegen hoe het op school ging, ging het natuurlijk altijd goed.

Ik maakte ook wel huiswerk, of schreef het over, leerde ook wel, maar was meer met dansroutines bezig op mijn kamer. Wonder boven wonder zat ik altijd op het juiste moment weer in de boeken als mijn ouders kwamen checken.

Teleurstelling

Ik begreep uiteindelijk wel dat het voor mijn vader een enorme teleurstelling was toen ik bleef zitten. Niet zozeer dat ik bleef zitten maar het drama die ik erom heen gecreëerd had. Hij vond het te gênant voor woorden. Hij heeft me nooit verraden of het aan anderen mensen verteld zelfs niet aan mijn moeder. Daarom doe ik dit nu zelf maar openhartig.

Vissentijdperk, Aquariustijdperk en Tijdperk van Ascentie

Ja ik ben dus inderdaad een kind vanuit het vissen tijdperk. Je hebt in de loop der jaren verschillende tijdperken, net zoals de jaren in het Chinees. Het jaar van de draak, het paard, het varken name it. Spiritueel gezien hebben we het Vissentijdperk, het Aquariustijdperk en het tijdperk van Ascentie. Ik ga niet alles uitleggen, dat is misschien leuk voor een volgende blog. Maar in het kort vissentijdperk; ging het vooral over alles doorvoelen, het principe door vallen en opstaan leer je. Aquariustijdperk; hier is het weten al genoeg, zet je ene been voor je andere ben en je loopt, vallen is zo ouderwets en overbodig. Het tijdperk van Ascentie; het ontwaken, bewust worden, weten wie je bent en hoe je dat in de wereld gaat zetten.

Mijn gezicht spreekt boekdelen

Ik kende natuurlijk het spreekwoord wat mijn moeder me altijd voor hield ‘al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt hem wel’. Wanneer ze überhaupt het gevoel al had dat ik wilde gaan liegen, gooide ze die erin. Er is mij wel eens verteld dat mijn gezicht boekdelen sprak. Wat voor de mensen om mij heen heel fijn is of niet, maar voor mij zeker niet. Althans niet altijd. Toen destijds in ieder geval niet.

Proefwerkweek

Het was zo tegen het einde aan van het derde jaar en ik stond er belabberd voor. Ik was vaker niet op school dan wel. Ik had mijn proefwerkweek en zou daarmee, als ik allemaal achten en negen zou halen, overgaan. Volgens mij was het niet eens zo drastisch, maar ik had geen hoop en al zeker geen zin meer om nog iets te doen.

E.H.B.O. cursus

Ik was die week naar school gekomen en voelde me serieus niet zo lekker, maar dacht: ik ga die proefwerkweek niet meer doen. Ik ben toen flauwgevallen, althans ik deed alsof ik flauwviel. Ik had ooit op 12-jarige leeftijd een E.H.B.O. cursus gevolgd en dacht: dit kun jij, flink hyperventileren en daar ging ik. Toen dacht ik: nu gaan ze in mijn monnikskapspier knijpen en ontspan. De conciërge raakte een beetje in paniek en ik dacht ik kom zo weer bij, maar voor dat ik het wist had hij de ambulance gebeld. En ik kon niet meer terug. Ik moest dit volhouden.

De poppen aan het dansen

Mijn ouders werden gebeld. Ik dacht: oh shit nu heb ik de poppen aan het dansen. De ambulance broeders waren inmiddels gearriveerd, ze waren super lief en verzorgden me goed. Natuurlijk door de hyperventilatie actie had ik echt alle symptomen. Ik kreeg het advies om even rustig aan te doen en vooral mezelf niet zo druk te maken.

Oprecht duizelig

Mijn ouders kwamen net binnen en mijn moeder als platte rotterdammer zei gelijk: “Meid ik schrok me het leplazarus, dan ga je niet over, waar maak je je nou zo druk om, wat is nou een jaar op een mensen leven”. Mijn vader daarentegen zei niks en keek me alleen maar aan. Mijn fiets werd in de achterbak gedaan en ik zat achterin de auto, muisstil en oprecht duizelig van mijn acteerwerk op weg naar huis.

Voor de gek kunnen houden

Thuis aangekomen ging mijn moeder gelijk in de verzorg stand. Ze maakte de bank op als een bed zodat ik lekker kon uitzieken, of ieder geval kon rusten. Ik liep naar boven om me te gaan baden en heerlijk te genieten van mijn vrijheid. Niets vermoedend liep ik naar boven en daar zat mijn vader in de badkamer. En hij zei: “Je hebt misschien je moeder en iedereen op school voor de gek kunnen houden, zelfs de ambulance broeders, maar mij niet!”. Ik wist niet of ik een corrigerende tik zou krijgen of dat ik blij moest zijn of huilen, maar alle emoties gingen door mijn lichaam. Maar vooral de teleurstelling van mijn vaders gezicht sneed door mijn hart.

Mega klote gevoel

Ik heb daarna een jaar lang mijn best gedaan om bij mijn vader terug in een goed blaadje te komen. Maar hij negeerde me bijna een jaar lang, alleen het hoognodige zei hij. Al kwam ik thuis en had ik een goed cijfer gehaald, liep ik als eerste naar mijn vader en liet met trots mijn cijfer zien. Hij keek dan onverschillig en ging door waar hij mee bezig was. Dat was een bijzonder naar gevoel en dat was een understatement.

Acteren en liegen

Toen het jaar voorbij was en ik overging leek het of ik mijn vader weer ontdooide. Hij was zwaar geëmotioneerd en vertelde me dat hij niet meer wist wat hij met me aan moest en het me daarom maar liet voelen Dat ik bleef zitten was nog tot daaraantoe, maar dat ik zover ging om zo te acteren en te liegen vond hij heel erg. Hij stelde me ook de vraag of ik wel besefte dat mijn ongein misschien iemand anders zijn leven had kunnen kosten. Dat er mensen zijn die de ambulance broeders echt nodig hebben.

Kleine psychopaatjes

Als puber ben je alleen maar met jezelf bezig. Mijn schoonzus zegt weleens pubers zijn net kleine psychopaatjes, totaal empathie loos en denken alleen maar aan zichzelf. Ik had dus geen idee. Ik kon alleen maar zeggen: “sorry pa ik wist niet wat me bezielde”. Spijt als alle haren op mijn hoofd, dat voelde ik echt oprecht. Heb ik ooit nog tegen mijn vader gelogen? Nee ab-so-luut niet! Wel wist ik zeker dat ik verder wilde met acteren, zingen en dansen.

Al is de leugen nog zo snel…

Ik was geen makkelijke puber. Ik heb behoorlijke streken uitgehaald. Maar mijn ouders waren van alles op de hoogte. En je dacht toch niet dat ik ooit nog een jaar zonder mijn vader wilde. No way, lesson learned. En al deed ik weer eens wat eigenlijk echt niet kon, dan zei ik: Tsja ik zeg het maar liever eerlijk, want ‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’.