Het Licht is sterker dan het donker

Bang in het donker

Ik ben bang in het donker. Al vanaf dat ik klein ben. Niet het bang van “ach het meissie wil een lampie”, maar echt angst voor het niet weten wat er in het donker is. Of wat er kan gebeuren. Misschien heb ik te veel enge films gezien, en te vaak weggekeken. Daardoor is de angst voor het donker gebleven, omdat ik totaal niet weet wat er dan gebeurt.

Treuzelde

Ik hield er ook nooit van om naar bed te gaan. Ik was een van die kinderen die treuzelde. Ik verzon van alles om maar niet naar bed te hoeven. Pijn in mijn buik, honger, zogenaamd in slaap gevallen zijn, of me onzichtbaar maken. Oftewel heel stil achter de bank gaan liggen zodat m’n ouders me vergaten naar bed te sturen.

Beter ontwikkeld

Er was niets verschrikkelijks met mij gebeurt, ware het niet dat mijn zicht toen al beter ontwikkeld was dan van menig mens. Ik zag dus overleden mensen in mijn kamer staan. Ze lieten me soms zien hoe ze overleden waren of wilde me iets vertellen. Soms wilde ze dat ik een boodschap door zou geven.

Doodsbang

No chance, ik keek wel goed uit. Ik stierf duizend doden. Eerst niet hoor, maar nadat ik tegen mijn tante zei dat er een man stond te kotsen, meldde zij doodleuk dat hij mij kwam pakken. En dat ik nu maar gewoon moest gaan slapen. Vanaf die dag was ik doodsbang dat die man, wat later steeds meer mensen werden, me kwam pakken.

Spoken bestaan niet

Gelukkig was dat niet zo, maar als kind geloof je de dingen die volwassen mensen tegen je zeggen. Ik heb het ook wel eens aangegeven aan mijn moeder en die zei altijd: “Meissie, spoken bestaan niet, ga nou maar lekker slapen”. Dan deed ik dat en vervolgens stonden ze er weer.

Ik bevroor van angst

In het begin kon ik dan niet bewegen. Ik bevroor echt van angst. Ik maakte een bunker van mijn dekbed. Een mini gaatje om te ademen en de deken helemaal onder mijn voeten gewikkeld. Zodat ze me niet konden pakken. Die gedachte alleen al, want wat zouden ze dan doen. Die angst dat je dat niet wist.

Geen kannibalen, toch?

Zouden ze je opeten? Nee het waren geen kannibalen, toch? Je meenemen? Maar waar naartoe dan? Of je gewoon aanraken, dat was al meer dan genoeg om te verstijven van angst. Later had ik bedacht, zodra ik voelde dat ze in mijn kamer aanwezig waren en ik ze nog niet gelijk kon zien, dan rende ik naar beneden of kroop ik gewoon tussen mijn ouders in bed. Dan voelde ik me heerlijk veilig en sliep als een roos.

Een klein nachtlampje

Dat was het rare, altijd wanneer ik alleen was kwamen ze langs. Zo van ‘nou nu hebben we eindelijk alle aandacht zonder dat er andere mensen bij zijn’.

Maar wanneer er ik bij mijn ouders ging liggen of er iemand bij mij op de kamer sliep was er niets aan de hand. Ik kreeg ook een klein nachtlampje van mijn moeder. Ze zei dan: “Het licht is sterker dan het donker zie je, slaap lekker”.

Ik schaamde me ervoor

Toen ik ouder werd kon ik er beter mee omgaan en dacht ik het hoort er gewoon bij. Ik sprak er nooit over omdat ik me ervoor schaamde. Totdat een vriendinnetje bij mij bleef slapen en vroeg of er een lampje aan mocht. Ik vroeg haar of ze bang was, ja zei ze. Ik zei: “oh ik ook”. “Ik zie mensen s’nachts” zei ze. “Ik ook” zei ik.

Verschillende ontwikkelde gaven

Er Ik voelde me niet meer anders en alleen. Er was nog iemand zoals ik. Ik was dus niet vreemd, raar of gek. Later zou ik erachter komen dat er echt veel meer mensen zouden bestaan zoals ik. Met verschillende ontwikkelde gave. Zij vinden het nu, net als ik, nog steeds niet altijd fijn om in het donker te slapen.

Gelukkig heb ik de tools

Het is wel iets minder dan vroeger. En heb nu verschillende vrienden die net zulke gaven hebben als ik en ook net als ik bang zijn in het donker. Het is wel minder. Ik slaap nu gelukkig altijd naast mijn man. Inmiddels heb ik nu ook de tools om alleen de overleden dierbaren te zien die nog iets te vertellen hebben. Te kunnen horen, zien en voelen wanneer ik dat wil.

Het licht is sterker dan het donker

Maar wanneer de kinderen van mijn vrienden angst hebben voor het donker en zij zeggen; “Nou ga nu maar slapen want spoken bestaan niet”, kijk ik ze aan en lach ik. Dan zeggen ze snel; “na ja we doen wel een lampje aan”. Want zoals mijn moeder zei: “Het licht is sterker dan het donker, slaap lekker”