Dankbaar voor alles wat ik niet ontvangen heb

Gepubliceerd op 30 augustus 2021 om 17:42

Het klinkt misschien raar maar het omgekeerde kan ook echt waar zijn. Dankbaar voor de dingen die ik wel dacht heel graag te willen, maar niet ontvangen heb. Ik zal deze gekke zin even voor je uitleggen. Soms gebeuren er dingen in je leven waar je in het begin niets van begrijpt. Waarvan je zelfs denkt waarom overkomt mij dit. Totdat je bent waar je echt moet zijn. Vaak heb je dan het besef dat je leven heel anders had kunnen lopen. Je dacht in eerste instantie misschien dat dat leven ook leuk was, maar nu ben je blij dat het is gelopen zoals het blijkbaar moest lopen.

 

Fame

Als ik terugkijk naar mijn leven heb ik veel van dit soort momenten gehad. Voordat ik me daar echt bewust van werd dacht ik natuurlijk dat mijn leven één groot drama was, vooral omdat ik niet bereikte wat ik wilde. Mijn eerste tegenslag die ik op die manier ervaarde was de dansacademie, maar daar kom ik later op terug. Zolang ik me kan heugen wilde ik dansen. Ik wilde niets liever dan dansdocent worden. Natuurlijk werd dit mega gestimuleerd door de serie Fame, die volgens mij destijds dagelijks of wekelijks op de televisie was. Man wat was ik fan en dat was wat ik wilde. Elke dag bezig zijn met dansen, ik vond het te gek en wilde niets liever.

 

Garage

Buíten verstoppertje spelen, tikkertje, annemaria koekoek, landverovertje, Dungeons and Dragons, speelden wij bij mij in de buurt ook dansacademie. In de garage van mijn vader liet ik al mijn vriendinnen al mijn zelfverzonnen choreografieën dansen. Ja ik vond het echt fantastisch, zij daarentegen licht traumatisch. Niet iedereen was even lenig maar ik pushte ze tot het uiterste, iedereen werd uitgedaagd voor een split, spagaat en dat werd soms gemixt met turnertje spelen. Dus ook de radslagen, handstanden en zelfs flikflakken werden geoefend. Dit deden we vaak bij ons voor op het grasveldje waar ook de honden werden uitgelaten. Je begrijpt dat dat niet de meest favoriete bezigheid was van de meeste. Het kwam wel eens voor dat de hondenpoep zo tussen je vingers door omhoog kwam tijdens een radslag. Hahaha als ik daar nu aan denk, denk ik “What Was I Thinking”. Maar goed lol hebben we zeker gehad.

 

Droom

Mijn droom was dan ook naar de dansacademie te gaan en niets of niemand kon mij dat uit mijn hoofd praten. Ik wil het, ik wil het, ik wil het… het leek bijna wel op een mantra. Mijn ouders hadden niet het idee dat je in deze danswereld goed je geld kon verdienen, dus zij wilde liever dat ik eerst ging studeren. Je diploma halen was vroeger echt belangrijk. Tegenwoordig leren kinderen hoe ze moeten beleggen en bewust zijn, je diploma halen is een soort van bijzaak. Maar ik ben dan toch van de minder hippe generatie. Gelukkig mocht ik na veel getouwtrek toch naar de dansacademie.

 

Dansacademie

Voordat ik klaar was met mijn opleiding zat ik op de vooropleiding van de Rotterdamse dansacademie, tegenwoordig beter bekend als Codarts. Ik had nog nooit echt goed klassiek ballet gehad en kwam hiermee tijdens de vooropleiding voor het eerst mee in contact. Ik kan je vertellen klassiek ballet en ik waren in het begin geen vrienden. Ik vond het maar stijfjes en bracht een swung aan in de plié. Ik werd acuut gecorrigeerd, de docent gaf aan niet te weten wat ik wel deed, maar dit was in in ieder geval geen klassiek ballet. Ik moest een paar maanden later auditie doen voor de Docent dansopleiding op Rotterdamse Dansacademie. Ik was er helemaal klaar voor. Samen met mijn vriendin deden we auditie. Zij had de havo voor muziek en dans al afgerond dus was qua niveau al een stuk verder, maar dat weerhield mij niet van mijn droom. Dacht ik…

 

Uitslag

Volgens mij later kregen we al 4 dagen de uitslag, zij was aangenomen en wilde eigenlijk niet echt, maar had geen idee wat ze anders wilde doen. Maar ik, degene waar de uitslag alles belovend voor was en dit echt wilde, je raadt het vast al, was afgewezen. Mijn klassiek was niet sterk genoeg. Oftewel mijn basis van de dans was niet sterk genoeg. Mijn wereld stortte in, wat moest ik nu. Ik had niets anders wat ik wilde. Dit was wat ik wilde studeren aan de Rotterdamse Dansacademie. Ik was ontroostbaar voor een aantal dagen. Ik dacht na een week wat vind ik nog meer leuk en dat was fitnessen en allemaal lessen geven op de sportschool. Ik zou me dan laten scholen tot sportinstructeur. Huisje, boompje, beestje, mijn vriend destijds vond het een hele fijne gedachte. Maar was dit echt hoe mijn leven zou gaan?

 

Nieuwe ronde, nieuwe Kansen

Terug op de vooropleiding kregen we van iedereen te horen wie wel en wie niet door waren en sommige waren net zo teleurgesteld als ik, andere dachten t zal. Zij hadden nog andere audities staan bij andere academies. Ik hoorde dit en dacht dit is wat ik dan ook ga doen. Ik had namelijk geen idee dat er meer in de wereld was buiten Rotterdam. Hahaha noem me naïef of toch een echte Rotterdammer. Ik ging hetzelfde weekend nog auditie doen bij de musical opleiding van de Fontys Danacademie te Tilburg. Tijdens de auditie zelf vroeg ik nog aan een vriendinnetje zal ik musical of docent doen. Zij zei musical dat is echt jij. Ik had geen idee. Ik had ooit één musical gezien, Cyrano. Maar de auditie ging super goed en was de beste in klassiek kreeg complimenten en moest alles voor doen. In dat half jaar had ik keihard gewerkt en alle correcties goed tot me genomen en het resultaat mocht er blijkbaar zijn. Nieuwe ronden, nieuwe kansen en na nog een auditieronde was ik aangenomen op de Fontys Dansacademie bij Barrie Stevens. Hij geloofde in mij en gaf me veel kansen om mezelf nog meer te ontwikkelen tijdens mijn opleiding.

 

Eind goed al goed

Het mooie was, dat we in die tijd ook voor de Rotterdamse Dansacademie moesten optreden. Ik was best zenuwachtig want mijn oude docenten zouden mij dan nu weer zien. Ik had een solo en deed “The Oldest Profession” uit de musical The Life. Ik stond te wachtten in de coulisse en mijn hart bonkte in mijn keel, het moment dat de muziek speelde en ik opliep was dat weg. Dit was wat ik het liefste deed en waar ik goed in was en nu ging ik dat laten zien aan iedereen die voor mijn gevoel niet in me geloofde. Ik was klaar en de zaal barste los ik kreeg een staande ovatie. Wat was ik blij, dat gevoel van euforie. Na de show kwam één van de docenten van de Rotterdamse Dansacademie naar me toe. En zei: “Peggy Sandaal een naam om niet te vergeten, wat ben ik blij dat we jou niet hebben aangenomen. Ik heb het goed gezien en ben blij dat ik niet voor je had gestemd tijdens je auditie. Jij hoort op een podium en geen les te geven”. Ik bedankte haar en kon het semi waarderen. Ik begreep nog niet precies wat die woorden nou echt betekende. Wat het een compliment, ik had geen idee. Het voelde in ieder geval wel fijn wat ze zei.

 

Dankbaar voor alles wat ik niet ontvangen heb

Er zijn zo nog wel meer dingen gebeurt in mijn leven die ik graag wilde maar niet ontvangen heb. Toen was ik nog niet zo bewust en meer bezig met mijn ego. Oftewel wat zit er voor mij in, wat kan ik halen, word ik wel gezien en gehoord? Maar door alles wat ik niet gekregen heb is mijn bewustzijn gegroeid. Ben ik dankbaar voor alles wat ik niet ontvangen heb hoe stom dat ook klinkt. Als ik was aangenomen op de Rotterdamse Dansacademie hoe was mijn leven dan gelopen? We zullen het nooit weten. Maar wat ik wel weet is dat alles wat ik niet bereikt heb ervoor gezorgd heeft dat ik nu sta waar ik sta. Ik dankbaar ben en niet alleen maar vanuit mijn ego redeneer en reageer, maar ook vanuit mijn hart. Vanuit wat ik te bieden heb, wat kan ik geven? Want mén wat heb ik een te gek leven en dit mede door wat ik wel ontvangen heb. Maar we weten allemaal dat het leven zonder downs geen ups kent. Zo zie ik het ook met alles wat ik niet bereikt heb en, hoe stom het ook klinkt, ik ben er mega dankbaar voor. Ik begrijp nu pas na al die jaren wat die docent bedoelde. Het kwartje is gevallen. Ik zit sowieso op het pad waar ik me gelukkig voel mede door alles wat ik niet bereikt heb.

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.