This is me

“Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is….je opa. Huh hoe bedoel je? Nou precies zoals ik het zeg: “Je opa staat naast je”. Ja hartstikke leuk, nu weer ff normaal doen met dat gekke gedoe. Ik hou mijn mond maar weer dicht want stel je voor dat ik raar gevonden word.” Dit gebeurde wel vaker toen ik klein was. Toen zag, hoorde, voelde en wist ik dingen die je eigenlijk niet kon horen zien voelen of weten. Mijn moeder had me ooit verteld dat als ik dit hardop zou zeggen ik in een gesticht terecht zou komen. Ik besloot toen maar om dit geheim te houden. Ik had overigens nog nooit een gesticht gezien, maar had daar als kind toen een heel naar beeld bij.

Hoog sensitief

Jaren later is het ineens een gave waar ik mensen mee kan helpen, maar toch blijft het gek, althans steeds meer mensen worden bewust. Er worden steeds meer volwassen en kinderen als hoog sensitief bestempeld. Het hoort meer bij het nieuwe normaal, denk ik. Als je hier tegenwoordig met mensen over praat, vinden ze het interessant. Vaak willen ze er meer over weten. Je wordt niet meer zo snel als gek of anders bestempeld, maar meer als bijzonder. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik dat nu een betere benaming vind. Al is het veel fijner dan het dreigement van het gesticht. Ik zeg altijd dat mijn zintuigen beter ontwikkeld zijn dan die van de meeste mensen.

Bijzondere ouders

Mijn biologische ouders waren beide ook sensitief. Mijn vader wist altijd wanneer wij in Suriname waren. Mijn broer en ik wilde hem altijd verassen, dus vertelde we nooit wanneer wij naar Suriname kwamen. Hij belde dan met een telefoon van iemand naar mijn tante en vroeg haar of we er waren. Ze zei dan: “Ja Ernst hoe weet je da?”. “Het zijn mijn kinderen”, zei hij dan altijd. Wij kwamen dan uit een winkel en wie stond daar met een brede glimlach en wijde armen om ons te omhelzen, onze vader. Wie verraste wie nou? Ook wist hij altijd wat er ging gebeuren. Mijn moeder beantwoordde altijd wat men tussen de regels door zei. Hierdoor dacht je vaak dat ze het niet begreep, maar ze begreep juist heel veel. Ze begreep de meeste mensen zelfs beter dan dat zij zichzelf begrepen. Maar daardoor werd mijn moeder vaak niet begrepen. Bijzonder, dat waren mijn ouders.

Horen, zien en weten

Gevoelens van andere over nemen, niet tegen harde geluiden kunnen, snel afgeleid zijn, totaal niet geïnteresseerd zijn in school, maar juist alles eromheen. Helemaal uitgeput zijn door alles wat je waarneemt. Niet goed zijn in beslissingen nemen, het kan er allemaal bij horen. Allemaal van die doorsnee dingen wanneer je niet sensitief bent, maar een hel wanneer je dit wel bent. Gelukkig weet ik hier nu mee om te gaan na al die jaren. Inmiddels ben ik super blij met mijn sensitiviteit. Wat eerst echt wel aanvoelde als een last, voelt nu echt als een zegen. En néé, dit voelt niet altijd zo. Soms heb ik ook mijn struggles met wat ik allemaal hoor, voel zie en weet. Ik kan letterlijk om alles huilen als ik mezelf niet goed heb afgesloten. Dan is de wereld veel te heftig. Ik moet altijd eerst mediteren en mezelf goed beschermen voordat ik naar buiten ga. Het voelt alsof je een goede jas aantrekt tegen alle weersomstandigheden, oftewel een beschermend gevoel.

Zweefteef

Dit gold ook dat ik ervan overtuigd was dat ik als artiest, niet naar buiten kon treden over mijn sensitiviteit. Dat ik niet alles kon zeggen, er zat toch nog een klein beetje angst op. Wat zullen de mensen wel van me denken? Ja ja is ze nu ineens zo’n zweefteef geworden. Want wanneer je zegt dat je spiritueel bezig bent vinden de mensen dat vaak zweverig. Maar als je zegt, ik houdt me bezig met bewustzijn en groei, vinden mensen dit te gek, leuk en inspirerend. Althans dat dacht ik. Het gaat er eigenlijk niet om wat andere mensen ervan vinden. Ik vond het gewoon nog spannend om naar buiten te brengen dat dit allemaal bij mij hoorde. Ik had het gevoel dat als ik onder een andere naam mijn bewustzijn en groei naar buiten bracht mensen dit makkelijker konden bevatten.

Artiest of coach

Minder was waar, ík had het nodig om eraan te wennen, dat ik dit allemaal bezat en in me had. Ik vond het moeilijk om Peggy ‘de artiest’ en Peggy ‘de coach’ te combineren. Dit door alle vooroordelen die ik mijn hele leven gehoord heb. Door alle oude overtuigingen die nog in mij zaten. Maar ineens viel het kwartje. Dit door een prachtig gesprek met een goede vriendin van mij. En zoals het dan vaker gaat komen er steeds meer mensen op je pad die je dan gaan bevestigen in je gevoel. Ineens wist ik het, ik moest dealen met dat stukje dualiteit in mezelf. Wanneer ik dat doe, zal mijn omgeving of de mensen om mij heen mij volledig accepteren en worden de beide kanten in mij samengevoegd. Wie weet wat daar weer voor moois uit kan komen.

This is me

Tsja en dan ben je spiegelcoach, maar gelukkig ook mens. Het blijft toch makkelijker om van anderen hun valkuilen te zien en ze daarmee te helpen dan van jezelf. Wat fijn dat ik mooie mensen om me heen heb die me steunen en supporten bij mijn blinde vlekken. Ik ben zo blij dat ik alles nu in mezelf kan accepteren. De ene dag gaat dat makkelijker dan de andere, maar ik zie mezelf wel als één. En dat zorgt ervoor dat andere dat ook zien. Ik denk dat het een beetje hetzelfde voelt wanneer je moeder, vader, echtgenoot, maatje, dochter of zoon bent, you name it. Je bent van alles, maar wel één en dezelfde persoon. Voor velen is het soms moeilijk om één persoon van al die personen te maken. Het kan dus gewoon, nou ja gewoon, het kan, alleen moet jij dat dus zelf echt accepteren. Maar zoals ik al zei ik ben Peggy. Ik ben geboren te Paramaribo in Suriname als Peggy Mariska Sandaal. Dochter van Ernst Humphrey Sandaal en Jennevièvre Laurence Gallant. Opgevoed door wensouders Henk Hendrik Pieter van Keulen en Reida Reindina Jellegina van Keulen- Ruiten. Vrouw van Tjeerd Eduard Schutte. Ik ben artiest van beroep en coach op spiritueel en aards niveau. Oftewel Ik ben Peggy en This is me.