Artiesten een flexibel soort

Vorig jaar ontsprongen wij met onze Soul Sister tour net de dans. Wij hadden net onze tien uitverkochte voorstellingen erop zitten toen wij hoorden dat de theaters moesten sluiten. Waar velen van onze collegae de dupe werden van de maatregelen tegen corona, ontsprongen wij net de dans. Wij hadden onze tour uit kunnen spelen en waren al bezig nieuwe shows te plannen voor in december. Helaas gingen die niet door want in de theaters liepen de mensen gevaar.

Krommer dan krom

We begrepen het natuurlijk wel maar zuur was het zeker. Alleen werd niet alles gelijk beoordeelt. Sommige plekken mochten nog wel open blijven en daar kregen mensen wel de vrijheid om naar hun favoriete sport te kijken. Ja ik weet het ik begeef me nu best om glad ijs. Alleen mijn artiesten hart begon toch echt ineen te krimpen toen de voetbalstadia vol toeschouwers zaten. Die wel van alles mochten, zoals gillen en bij elkaar mochten zitten, niet op 1,5 meter dus, juichen, schelden en spugen. Allemaal dingen waar volgens de richtlijnen de besmettingen van omhoog zouden kunnen oplopen. Dit was ook de reden waarom de theaters dicht moesten, want zoveel mensen zo dicht op elkaar, ja dat is echt gevaarlijk. Blijkbaar wel in een theater maar niet in een voetbalstadion. Krommer dan dit kun je het niet krijgen volgens mij. Maar ik ben vast gek.

Stoppen, omscholen of doorpakken?

Het theater bleef zolang dicht dat vele van mijn collegae ander werk hebben moeten zoeken. Sommige zijn echt gestopt met het theater vak en hebben zich laten omscholen. Waren we het ermee eens? Nee, maar de meeste van ons hadden geen keus. Gelukkig heb ik mijn coachingspraktijk kunnen starten waar ik door corona gelukkig mee kon beginnen en een goed lopende praktijk van heb kunnen maken. Iets wat ik ooit in 2016 in mijn hoofd kreeg maar totaal negeerde. Eerlijk gezegd had ik er ook nooit tijd voor gehad. En dat was wel wat Corona nu bracht. Tijd, mezelf terug laten gaan naar mij, naar binnen gaan en bewust worden. Wat vond ik leuk om te doen? Was ik nog wel op het juiste pad? Was zingen nog wel wat ik moest doen? Moest ik stoppen, omscholen of toch doorpakken?

Denial

Ik pakte door. Ik had geen keus, mijn wereld stopte. Iets wat ik vanaf mijn 4^de al deed, mensen entertainen door te zingen dansen en acteren, was niet meer. Mijn wereld was gesloten door corona. Dus wat vond ik nou dan nog leuk om te doen en waar werd ik blij van? Mensen helpen, naar ze luisteren, ze troost, steun of comfort bieden en tips en tricks om dit te handhaven meegeven. Ik was er zo mee bezig dat ik op een gegeven moment dacht dat ik het zingen niet meer zou oppakken. Ik miste het niet dacht ik. Wel het gezegde is: “The nile (denial) is not only a river in Africa”. Minder was waar, maar ik heb de gave om letterlijk de knop om te zetten. Met de ‘het is wat het is’ knop kan ik dan de emoties daarvoor afsluiten.

Amazing Grace

Totdat ik met één van mijn Soul Sisters “Amazing Grace” zong in de auto. Er was weer wat hoop op optredens. Sterker nog we mochten meedoen in de Dinnershow van Frank Wentink en Marc forno. Dus wij dachten laten we eens kijken of we na 2 jaar het repertoire nog kennen. En dat kenden we zeker nog. Ineens voelde ik dikke tranen over mijn wang rollen. Het nummer raakte me diep, maar nog dieper het besef dat ik het zingen zo gemist had. En totaal in de ontkenning zat dat ik het zingen niet miste. Het kwam er allemaal uit in de auto net voor mijn huis en heerlijk vond ik het. Dat ik besefte dat ik toch echt een artiest in hart en nieren ben. Ook al vind ik het coachen te gek. Er gaat niets boven zingen en op die manier ook het licht bij mensen mogen binnen brengen. Oftewel mensen te raken door muziek dmv. mijn stem. Dat is toch wel zo’n dankbaar gevoel als je mensen een mooie avond kan bezorgen dmv muziek. Nee ik kan en wil niet meer zonder.

Joost mag het weten

Des te harder kwam het afgelopen vrijdag binnen toen we op de hoogte werden gesteld dat de shows voor drie weken geannuleerd zijn. Deze keer ontspringen we niet de dans, want bij een Dinnershow zit gedeeltelijk horeca. Hoe balen is dit! Normaal raakte het me niet zo, althans toen was ik een maand stil en besloot ik daarna ik ga een coachingsbedrijf opzetten. Nu was ik een dag van slag. Het is niet eerlijk, er worden keuzes gemaakt waar ik niets aan kan doen, maar die ik wel enorm oneerlijk vind. Ik heb gehuild van boosheid, onmacht en frustratie. De waarom vragen zijn nooit goede vragen, of de antwoorden van die vragen zijn vaak niet bevredigend. Maar deze keer kon ik niets anders dan die vraag herhalen. Hoe kan dit? Zelfs in de oorlog was het theater heilig. Maar nu horen wij bij horeca en zijn we dus dicht. Hopelijk voor drie weken, maar Joost mag het weten.

Artiesten een flexibel soort

Ik weet nog dat mijn vader angst had dat ik te weinig geld zou verdienen met mijn vak. En vond dat ik ook iets erbij moest studeren of in ieder geval niet op één paard moest wedden. Want je weet maar nooit als er iets met je benen, stem of gezondheid gebeurt. Dat laatste geldt natuurlijk voor elk vak. Maar mijn stem en benen heeft hij zeker wel een keer gelijk in gehad. Gelukkig heb ik door corona dus ook een ander pad of zielendoel mogen aanboren. Maar het vergt ook flexibiliteit om van de één op de andere dag totaal iets anders te moeten doen. Ik zie veel van mijn collegae toch iets zijn gaan doen met coaching. We blijven toch mensen mensen. Gelukkig kan ik door mijn creativiteit en talenten meer dan alleen zingen. Vooral ombuigen heb ik geleerd in deze periode, iets wat ik vroeger als kind ook moest doen om overeind te blijven. Nu is dit weer het geval. Ja ik heb 1 dag heerlijk gejankt, ik vond mezelf zielig en was boos, dat is nu niet meer. Oneerlijk vind ik het wel, maar gelukkig behoor ik tot het ras ‘Artiest’ en ik kan je zeggen dat is een behoorlijk flexibel soort.  We buigen misschien wel maar breken zeker niet.